Prostota, solidność i optymalizacja kosztów
Spawanie stali powinno być proste, solidne i zoptymalizowane pod względem kosztów, aby także przy silnej presji kosztowej i nieidealnych warunkach możliwe było uzyskanie optymalnych spoin.
Spawanie metodą MIG/MAG jest określane również mianem spawania łukowego metali w osłonie gazów ochronnych. Wyróżnia się spawanie w osłonie gazów obojętnych (MIG) i spawanie w osłonie gazów aktywnych (MAG). MIG/MAG jest obecnie najczęściej stosowaną metodą spawania. Umożliwia uzyskanie szczególnie dużych prędkości spawania. Można je stosować w sposób ręczny, zmechanizowany i zrobotyzowany.
Podczas spawania metodą MIG/MAG łuk jarzy się pomiędzy elementem spawanym a drutem elektrodowym, zajarzenie łuku następuje w momencie zetknięcia drutu z materiałem. Topiący się drut jest stosowany w charakterze materiału dodatkowego.
Aby chronić łuk spawalniczy przed reaktywnym tlenem z otoczenia, przez dyszę gazową wypływa dodatkowo gaz osłonowy. Wypiera on tlen podczas spawania, co zapobiega utlenianiu jeziorka spawalniczego i spoiny.
Podczas spawania MAG stosuje się gazy aktywne, takie jak czysty CO2 lub mieszanina gazów (argon, CO2, O2) o różnym składzie. Są one bardzo reaktywne. Metodę MAG wykorzystuje się do spawania materiałów niestopowych i niskostopowych oraz wysokostopowych.
Natomiast w przypadku spawania MIG stosowane są obojętne, a więc niereaktywne gazy, takie jak czysty argon i hel lub mieszaniny argonu i helu. Proces nadaje się do spawania takich materiałów jak aluminium, miedź, magnez i tytan.
(1) Przyłącze sieciowe
(2) Źródło spawalnicze
(3) Wiązka uchwytu
(4) Przewód masy
(5) Palnik spawalniczy
(6) Zacisk masy
(7) Element spawany
(8) Spoiwo
(9) Gaz osłonowy
W przypadku spawania metodą MIG/MAG dostępne są różne rodzaje łuków spawalniczych. Różnią się one wartością natężenia prądu. W niskim zakresie mocy łuk spawalniczy jest zwarciowy, a w wyższym zakresie — bezzwarciowy.
Łuk spawalniczy ulega zajarzeniu wskutek krótkotrwałego zetknięcia drutu elektrodowego z elementem. Powstaje wówczas szybko rosnący prąd zwarciowy, który topi drut elektrodowy i powoduje oderwanie kropli. Po zwarciu następuje ponowne zajarzenie łuku spawalniczego. Spawanie łukiem zwarciowym stosuje się w dolnym zakresie mocy do cieńszych blach i umożliwia spawanie niemal w każdej pozycji. Także w przypadku warstwy graniowej spoiny stosuje się głównie spawanie łukiem zwarciowym.
Pośredni łuk spawalniczy nieregularnie przechodzi z fazy zwarcia do fazy natryskowej. Powoduje to zwiększoną liczbę odprysków. Efektywne wykorzystanie tego łuku spawalniczego nie jest możliwe — dlatego lepiej go unikać.
Ten łuk spawalniczy jarzy się stale bez zwarć w górnym zakresie mocy i dobrze nadaje się do spawania grubszych blach. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie wysokiej wydajności stapiania i głębsze wtopienie.
Spawanie prądem pulsującym składa się z fazy prądu podstawowego o niskiej mocy i fazy prądu pulsującego o wysokiej mocy bez zwarć. Wówczas praktycznie nie powstają odpryski. Oderwanie kropli ciekłego metalu następuje w fazie prądu pulsującego wskutek działania dokładnie dozowanego impulsu prądowego.
Ten typ łuku spawalniczego jest mocniejszy niż spawanie natryskowe i stosuje się go do spawania grubych blach, przy których wymagana jest wysoka wydajność stapiania. Kropla spawalnicza przechodzi w ruchu obrotowym do jeziorka spawalniczego. Wirujący łuk spawalniczy jest też określany mianem spawania wysokowydajnym łukiem spawalniczym.
Ten łuk spawalniczy składa się z łuku zwarciowego i pulsującego. W fazie spawania prądem pulsującym wytwarzane jest niezbędne wtopienie i ciepło oddawane, podczas gdy w fazie spawania łukiem zwarciowym zapewniane jest odpowiednie chłodzenie jeziorka spawalniczego, które sprawia, że łatwiej jest je opanować.
Najczęściej stosowanym materiałem podczas spawania łukowego metali w osłonie gazów ochronnych jest stal. Dodatkowo, spawanie metodą MIG/MAG nadaje się do aluminium i stopów stali nierdzewnych.